Vanuit de keuken klinkt allang
niet meer dat oud vertrouwd gezang
dat zo gezellig, in de maat
van een gestaag slinkende vaat,

ópkring’len kon tot aan je deur.
En door een kier komt koffiegeur!
Altijd een koekje, wat een tijd!
Hoog roemde je haar huis’lijkheid

doch wist niet dat zij heim’lijk zon
of ze niet elders beter kon.

Twee nieuwe klompen bood je haar,
’n nieuw schort, een nieuwe bezem, maar:

de deur sloeg dicht, en om je nek
hing het verwrongen afdruiprek.