In de vriesdoortrokken winterlucht,
heel ijl en stil onder de blanke maan,
hoor ik hoge ganzen op hun vlucht,
naar de nevelzachte einder gaan.

Achter hen begint de hemel staag te sneeuwen,
verstilt het leven in een witte tijdloosheid,
waarin een kort moment oplost in vele eeuwen
en alle ruimte stil staat in de tijd

Ik ben toen met die ganzen meegevlogen,
weg uit de overwintering en doodse kou,
niet uit genegenheid of mededogen,
maar enkel om op weg te zijn naar jou.