Jonna Meesters
Vluchtelingenstromen
Wij zijn gemaakt van suiker
En jullie zijn het water
Wij bouwden dammen
En jullie zwommen er doorheen
We waren bang om te verdrinken
In de tsunami van het water
Die over Europa dreef
Wij hadden onze zwemdiploma’s
Wij konden zwemmen in het water
Toch durfden we niet te duiken
In de oceaan vol lief en leed
Maar,
Water is niet zwart of wit
Niet dag of nacht
Het is als ‘s ochtends vroeg of ‘s avonds laat
Wanneer de dag de nacht toelaat
Iedere druppel is anders
Wij gedragen ons als suikers
En jullie zijn het water
Maar we lossen samen op
Deining
De grote deining
Verspreid zich ritmisch
Over de oceaan
Het geeft een richting
Het heeft gezag
Het slokt alle kleine
Golfjes op
In de verdwijning
Alsof ze geen eigen
Doel hadden
Alsof ze niets en niemand
Waren
Verdwenen ze in de menigte
De oude fiets
Ik fiets door de straten
Mijn fiets die kraakt
Door de jaren die voorbij zijn gegaan
Sinds jij er niet meer bent
Want toen je er nog was
Fietsten we samen
Door de straten
Mijn fiets was nog nieuw
Je gaf me zachtjes een duw
Omdat de wind veel sterker was
Dan ik
Mijn fiets huilt
Net als ik
