Ik vond cassettebandjes in een doos op zolder
En wilde weten of er nog iets moois op stond.
Toen hoorde ik ineens de stem van mijn vader,
Alsof de woorden kwamen uit zijn mond.
Hij zong een lied over zeelieden en schepen,
Ik denk dat hij het zomaar zelf verzonnen heeft.
Ik zat verstard en luisterde geschrokken
Omdat mijn vader al sinds jaren niet meer leeft.
Tot nu toe had ik enkel maar een boek met foto’s
En ook een envelop waarop zijn handschrift staat.
Ik ben verbaasd dat een cassette heeft onthouden
Dat hij ademhaalde, zong en heeft gepraat.
Zijn stem is het eerste dat ik ben vergeten
En toch herken ik hem bij elk gezongen woord.
Het valt mij op dat hij een heel klein beetje sliste.
Toch gek, dat heb ik toen hij leefde nooit gehoord.