Bijna thuis

Soms wil ik je laten weten hoe erg het is.
Hoe erg het is dat je hier bent,
Dat ik hier ben,
en hoe we hier zijn gekomen.
Maar dan hou ik mijn mond.
Want sommige dingen mag je alleen voelen, en niet zeggen.

Ik wil je dan laten zien hoe het echt is,
hoe het in elkaar steekt tussen ons.
Ik wil je trommelvlies kapotschreeuwen,
je ogen verblinden met mijn aanwezigheid.
Maar dat kan niet. Ik zou je kapot maken.
En zelfs dat hoor je niet.

Nu is dat voorbij, we zijn al verder.
Verder dan we hadden kunnen dromen.
Toch, samen staan we sterk en zintuigen we elkaar.
Laten we delen, geven en nemen.
We zijn hier slechts omdat we ervoor kozen.
Dus daar zullen we naar leven, toch?