Twintig jaren in de stad, tussen kroegen,
bakkers en studenten ingesloten, uit de kroeg
of bioscoop te voet naar huis in dronkenschap,
zo was het leven in de stad,
maar gedurig groeide diep in mij een groene droom,
een droom van huizen aan een stroom,
van wolkende loofbomen over water gebogen,
van groen, van groen, van deinend groen.

Ik kwam hier in de augustusmaand,
naar één uit zestig buitenplaatsen,
en trok in een zolder met uitzicht op koeien,
op slingerend water, een park en een klooster,
en de rest van de zomer, de herfst en de winter
stond ik voor het raam en keek naar de bootjes,
die langzaam verdwenen en het blad dat viel
en het gras dat verbleekte, bedekt werd met sneeuw.

Niets in mijzelf en niets buiten mij
heeft mij voorbereid op de komende lente.
Op een dag in maart leek het gras voor mijn huis
plots een beetje groener dan twee dagen eerder
en twee dagen later, vroeg op een ochtend,
terwijl ik nog droomde van kalende bomen,
sprong plots het licht mijn gordijnen aan flarden,
gedragen door een koor van vogelstemmen,

van eindeloze velden gevuld met vogels,
van wevers die duizend gezangen vlochten,
meer vogels dan ik mijn hele leven,
de tientallen jaren tot dan toe gehoord had.
Een waterval van klaterend zonlicht
vol vogelstemmen, ja alles wat vloog
en bewoog in de Vechtstreek zong bij mijn bed.
En ik werd wakker en wist dat ik woonde.