Een eeuw kan in een marmeren bassin.
Soms past alles precies:
uitgerekend in schelpvormig wit marmer,
twee keer acht handpalmen op bloedrode
achtergrond, jaren die druppelend
versmelten tot een grillige vlek,
gesprongen ader ongetwijfeld,
Fontein der Smarten noemt men
deze wenende fossielen: twee ogen
in een scheve schedel bij de Neva.
De binnentuin verraadt de liniaal
van grote Tsaren. Het oude Petersburg
vreet bladgoud diep uit onze ruggen.
Voorbij het zout moeras en de septembernevel
in een oude stinkende bus heen en weer gegooid
voorbij de kleine beriozka,
symbool en werktuig van de Grote Beer,
in de baai van Finland,
staan de Hollandse Meesters oog
in oog met strepen op de einder.
Ergens verre mortieren in Kronstadt.
Het bal van de altijd herlevende Rat.
Inmiddels ook daar, vaak ongemerkt,
bronnen, fonteinen, cascaden;
de gouden bruut die een spuwende vissebek
spert,
een spuitende metalen zon, appels van koper
waaruit stralen schieten, een boom
waaruit regen ontstaat –
siepelend, bombastisch water.
Maar niets dat deze barokke bron der tranen
in wit en rood verblauwt: omdat water
geen water is zo lang die handpalmen van steen
nog tasten naar beweging zonder leden.